Kolacja

Dobrze, skoro pan nalega, to jednak opowiem. Choć, szczerze mówiąc, wątpię, by ten sen wniósł cokolwiek do mojej terapii. Pyta pan, skąd ten pomysł? Ano stąd, że wczoraj nieco przesadziłem z... no, i z alkoholem, i trochę eksperymentowałem z narkotykami... Ja wiem, co pan sobie myśli, miałem z tym skończyć, przepraszam, obiecuję, że to ostatni raz - jakby nie było, po dzisiejszej nocy i tak kończę z psychotropami. Wie pan, że wystarczy kilka miligramów... co? A tak, dobrze, sen miał być, oczywiście, przepraszam, już wracam do sedna.

Muszę przyznać, że był on dość realistyczny. Wracałem z baru do swojego domu, gdy w pewnym momencie pojawiłem się willowej okolicy. Nie pamiętam, bym podejmował jakąkolwiek decyzję co do wyboru trasy - po prawdzie w ogóle nie za bardzo pamiętam przebieg drogi. Ale wracając... gdy się tam znalazłem, zdałem sobie sprawę, że niedaleko znajduje się pański dom, więc bez większego zastanowienia postanowiłem pana odwiedzić. Nim zdążyłem zapukać, zauważyłem, że drzwi były lekko uchylone, więc po prostu je pchnąłem i wszedłem (ja wiem, że to nietaktowne, ale niech pan weźmie pod uwagę, że to jednak tylko sen). Idąc korytarzem, usłyszałem zduszony krzyk. Pobiegłem w stronę jego źródła. Przekraczając próg kuchni, dźwięk zniknął, za to otoczył mnie całun głębokiej ciemności i niewiarygodna cisza, tak przytłaczająca, że zakręciło mi się w głowie.
Wtedy rozbłysło światło. Ujrzałem pana w rozerwanej koszuli poplamionej ciemną substancją. Stał pan niewzruszony, choć u pana nóg leżało bezwiedne ciało z przekręconą nienaturalnie głową. I nagle wszystko zniknęło, obudziłem się u siebie w domu.
Szalony sen, prawda? Słucham, co pan mówi...? A tak, teraz jak pan pyta, to muszę przyznać, że jestem trochę głodny. Dzisiaj? Teraz? Nie wiem, czy mi wypada wpraszać się na kolację... och, dobrze, skoro pan tak nalega, to z chęcią skorzystam.
Bardzo dziękuję, doktorze Lecter.